In de zoektocht naar de waarheid achter deze traditie werden veel, heel veel locaties genoemd. Tot in Zeeland toe. Veel, heel veel oud-elftalgenoten van het team dat in het soms verre verleden onder meer als Veteranen één, ASC acht en ASC vijf in de competitie te vinden was, passeerden de revue. De veertig aanwezigen (22 spelers, achttien partners) kwamen er niet uit. Zelfs niet nadat de namen en jaartallen op de verschillende wisselbekers waren bezien. Ook weer niet zo vreemd natuurlijk. Als je gegraveerd ziet staan dat de VeterAan (de prijs voor de meest waardevolle elftalgenoot van het jaar) al in 1892 aan Koach Fasel is uitgereikt en in de jaren 40-45 bij ’FC Adolf’ thuis moet hebben gehangen, weet je dat in ieder geval met deze bokaal met een veter eraan wel eens een loopje met de waarheid is genomen. Een kwestie van ’Fake News’, zo twittert Donald Trump op geheel eigen wijze en ongevraagd. En hij kan het, als VeterAan-winnaar van 2016, natuurlijk weten…
Dit jaar ging die zo aansprekende prijs overigens naar spits Jan Paul. Omdat hij zich in het afgelopen (voetbal)jaar zonder meer de meest waardevolle speler van het team heeft getoond. Maar ook omdat hij dit jaar tijdens het VE2-weekend op Texel een organisator van bijzondere klasse is gebleken. De Val Maar Raak Cup (in het leven geroepen naar aanleiding van een wat ongelukkige actie van oud-speler en oud-leider Diederik vlak voor zijn huwelijk in 1977) werd wederom door Sjoerd mee naar huis genomen, terwijl de penaltybokaal (de Bokalo di Calcio di Rigore) natuurlijk in de handen van Giuseppe belandde (een zekere winnaar totdat onze Italiaanse kuitenbijter die bal er van elf meter wél in gaat schieten). Een ander hoogtepunt: de uitreiking van alweer twee ASC-shirts, compleet met naam en geboortejaar. Voor niet-insiders: het bewijs dat weer twee spelers van VE2 de kaap van zestig jaar spelend hebben gerond.
Zij-instromer Jaap (van 1955) en naamgenoot en leider Jaap (uit 1958) zijn in de geschiedenis van dit elftal de nummers dertien en veertien in de rij die deze leeftijd voetballend hebben gehaald. Met beide Japen erbij zijn elf van hen nog altijd met enige regelmaat (of gewoon elke week) met VE2 min of meer actief op het veld. Aan twee spelers van dat bejaarde elftal werd zaterdagavond in het Restaurant EetKafé in Rijnsburg (een absolute aanrader in alle opzichten) door het organiserende Polit Buro extra aandacht besteed. Chris Oppenheimer en Ben Boers dus. Chris, van februari 1943, en Ben, van juli datzelfde jaar, bereikten in 2018 spelend de 75. Een maar zelden door voetballers bereikte mijlpaal! En dan nog eens twee in één elftal! Alle reden dus om Kutsal, als de absolute Benjamin van het elftal (komt net kijken, is immers van november 1970) om beide heren namens een ieder vriendelijk en zelfs met enige bewondering toe te spreken. Om ze vervolgens een wandelstok-op-naam uit te reiken.
Mocht Kutsal, en met hem alle Veteranen van VE2, met die actie beide spelers hebben willen aanzetten tot een snelle overstap naar het tegenwoordig door die verschrikkelijke KNVB zo gepromote wandelvoetbal, dan is die opzet goed mislukt. Chris, oud-speler van het eerste, oud-trainer ook en nu al ruim 63 jaar spelend lid van ASC, bedankte vriendelijk voor een mogelijk afscheid (’Ik ga nog wel even door’). Terwijl Ben – die pas eind jaren zestig de overstap van Loosduinen (Postduiven) naar Oegstgeest maakte (en dus nog niet eens vijftig jaar bij ASC voetbalt) op zijn beurt aangaf jaren geleden al tot 2021 te hebben bijgetekend. ’En daarna zien we wel weer.’
