Of was het al langer terug? Of misschien toch net geen dertig jaar? Zevenentwintig misschien? Ergens in 1992, want toen was die grote uitbraak van de gekke koeienziekte. En die omgevallen-en-niet-zo-goed-op-kunnen-staan-aandoening speelde bij dat uitje ook wel een rolletje. Maar ook: het hoeveelste kerstdiner was dit nu precies? Wanneer was de traditie nu eigenlijk begonnen om voor de kerstdagen samen te komen, een hapje te eten, een drankje te drinken en (vooral) heel erg bij te praten? De mooie, ook regelmatig op de De Kempenaerstraat genomen zwart-wit groepsfoto’s, verraden immers een nog veel verder verleden…
Dat oude terrein dat vele decennia officieel aan de Van Duivenvoordestraat te vinden was, was bij het 2019 kerstdiner van VE2 overigens weer ouderwets dicht in de buurt. Het organiserende Polit Buro van de VE2-heren, had er dit jaar voor gekozen om het festijn in het in de De Kempenaerstraat te vinden Beleg van Oegstgeest te situeren. Negenendertig (oud)spelers en partners vonden dat een goed plan en vierden het feest in deze knus gezellige locatie mee. En een feest werd het inderdaad.
Want voetballend mag het dan met de mannen jaarlijks een stukje minder worden (op een enkele groeibriljantje na, vanzelfsprekend), maar zonder bal en vooral zonder vervelend in de weg lopende tegenstanders, bereiken de VE2’ers van leider Jaap (stand-in van de deze zaterdag ook aanwezige echte Koach, Koos) grote hoogten. Vooral achter de ook op zaterdag 21 december weer afwezige microfoon. Of het nu – om maar een paar voorbeelden te noemen – herintreder Jaap P. was, naamgenoot en leider Jaap of de door Kutsal en Giuseppe gevormde buitenlandse enclave van het team – ze waren enorm op dreef.
Giuseppe door de ’Bokalo di Calcio di Rigore’ (in plat Nederlands de Penaltycup) gewoon weer voor een jaar aan zichzelf uit te reiken, Kutsal bij het overhandigen van de Val-Maar-Raak-Bokaal aan rechtsback Bert, leider Jaap in zijn speech waarin hij slangenmens en gelegenheidsdoelman Matthijs ter aanmoediging en verdere verbetering een doelwachters/ trainingsboek in handen gaf en Jaap P. (vorig jaar vanuit Abcoude weer ingestroomd) door tijdens zijn praatje korte metten te maken met het organiserende Polit Buro: ’Ik ben zesenvijftig jaar geleden lid geworden van ASC en mij wordt gevraagd om als nieuwkomer een woordje te spreken? Daar kan je gerust een beetje boos om worden.’
De show werd evenwel gestolen door Chris, Har en Jan Paul. Chris, (van 1943, spelend ASC-lid vanaf 1955) verzorgde niet alleen de uitreiking van het 60+-shirt aan Thijs (de vijftiende man van het elftal die spelend de 60 jaar heeft bereikt), maar tekende met mede-linksback Har ook voor het eerste muzikale hoogtepunt. Op de melodie van ’De modinettes, de modinettes’ (Zwarte Riek, 1957) zong het tweetal de sterren van de voetbalhemel, daarmee hun vaste positie in het team weer voor minimaal tien jaar consoliderend. Het refrein?
’Wij zijn de linksbacks van ASC Veteranen twee
Wij spelen altijd, wij spelen altijd
Wij zijn de linksbacks van ASC Veteranen twee
Wij spelen altijd een helffie mee’
Jan Paul was als winnaar in 2018 van de meest prestigieuze jaarlijkse wisselprijs, De VeterAan, de aangewezen persoon om de winnaar van 2019 te verrassen. Hij deed het onnavolgbaar, maakte een vergelijking met Wie is de Mol, vertaalde dat in VE2-verband door er een spelletje met tien mollen en een niet-mol van te maken en kwam al wegstrepend uit bij een VE2 aanwinst uit het Brabantse Budel. Een keuze waar alle aanwezigen zich in konden vinden. Dat lag dan weer heel anders met die tweede muzikale bijdrage. Die was van Henry. De man die lang deel uitmaakte van het huidige VE1, tegenwoordig vooral wedstrijdjes fluit en in die hoedanigheid wel eens een rood kaartje aan een VE2’er wil uitreiken, of om ondoorgrondelijke redenen strafschoppen tegen ASC laat overnemen. Diezelfde Henry speelt ook gitaar en schrijft songs. Zoals bijvoorbeeld: ’De tegen beter weten in doorgaan met voetballen blues’. Met VE2 in het achterhoofd gecomponeerd, en speciaal voor VE2 op stick en cd gezet. Het nummer werd in Het Beleg luid en duidelijk afgespeeld.
Dat het al zo vaak zwaar op de proef gestelde incasseringsvermogen van het enige echte klassieke veteranenteam van ASC heel erg hoog is, wordt wel duidelijk als het complete elftal met partners het nummer met applaus beloont. Persoonlijk aanvallen van Henry als: ’Je kan maar beter stoppen, stoppen met die hele zooi’, of: ’Je wordt een dagje ouder, het gaat niet meer zo goed, je wordt een dagje ouder, je weet niet meer hoe ’t moet’, doen het team immers helemaal niets. Niet zo vreemd dus dat dat elftal nu al zo lang bestaat en stug doorgaat. Met kerstvieren, met zomers een stukkie varen, met het jaarlijks organiseren van een ’trainingskampje’ en (een beetje) met voetballen – dit seizoen in de ’Haagse competitie’. Een betonnen plaatje voor een veteranenhoofd – zoveel wordt maar weer eens duidelijk – is nooit weg!
