Méér dan een compleet elftal van wat meer ervaren (beter gezegd, al wat oudere) mannen neemt, soms zelfs na meer dan 60 jaar actieve en trouwe dienst, afscheid van het competitievoetbal en doet dat door nog eenmaal de voetbalschoenen aan te trekken en te schitteren. En dat doen ze dan niet alleen, maar met enige hulp. Allereerst zijn er de oud-teamgenoten van Veteranen twee (VE2) die nog wèl een paar jaartjes doorvoetballen. Ook zullen andere mede-veteranen aanwezig en inzetbaar zijn om de gaten te vullen die – daarvan is iedereen overtuigd – zullen gaan vallen. En – last but not least – zullen zich andere oud-A.S.C.’ers (coryfeeën die vaak al veel langer gestopt zijn) melden om nog eens een keer het veld te betreden. Dat laatste past dan weer precies bij de opzet van ‘The Good Old’, de commissie die deze dag organiseert. Als elk jaar houdt deze commissie bij aanvang van het voetbalseizoen een ’terugkomdag’ voor oud-leden. Om gezellig bij te praten, naar het eerste van A.S.C. te kijken en daarna onder het genot van een hapje, een drankje en een muziekje nog even verder te genieten. Zo’n afscheidswedstrijd waarbij de bestofte voetbalschoenen weer eens kunnen worden aangetrokken, past natuurlijk voortreffelijk in zo’n programma.
Een afscheidsduel dus, maar inderdaad, niet zomaar een partijtje voetbal. Vanuit A.S.C. bereiken ons zelfs geluiden dat er deze dag vanaf twaalf uur afscheid genomen wordt van ’méér dan 500 jaar A.S.C.-voetbalervaring’. En dat zou zo maar kunnen kloppen, als we eens een blik werpen op al die mannen die de competitieschoenen definitief in de wilgen hangen. Nestor Chris Oppenheimer bijvoorbeeld. Van 1943. Vanaf zijn tiende actief bij A.S.C., jaren lang selectielid en ook nog als trainer actief op ons oude terrein aan de De Kempenaerstraat. Zonder overdrijven een levende legende. Of Ben Boers. Van hetzelfde bouwjaar. Begon zijn loopbaan bij De Postduiven in Loosduinen, maar ook al sinds eind jaren zestig, zowel op het veld als in de zaal, een vaste waarde binnen A.S.C. Hij was er, in 1972, in het veld ook al bij toen A.S.C. op het Blauw Zwart-terrein Vredenburch met 1-0 versloeg, waardoor de toen historische promotie naar de derde klasse een feit werd.
Trouwens, Chris Oppenheimer behoorde dat jaar eveneens tot de roodzwarte selectie, zoals ook Hans Schiphorst een plekje op de kampioensfoto kreeg. Eveneens een speler trouwens die op deze vijftiende oktober na ruim zestig jaar een punt achter zijn voetballoopbaan zet. Daar dient bij te worden gememoreerd dat Schiphorst ooit een jaartje de kleuren van de v.v. Noordwijk verdedigde. Een minpuntje dat weer ruim wordt gecompenseerd door het gegeven dat hij de vereniging daarna nog jaren heeft gediend als voetbalvoorzitter. Een illuster drietal waar het dus duidelijk niet bij blijft. Want wat te denken van Philip Bavelaar? Van 1952 en ook al goed voor zestig jaar in het veld. Waarvan een fors deel als lastig passeerbare, best veel ballen (en benen) rakende voorstopper. Dat gebeurde dan regelmatig voor de ogen van Gert-Jan Onvlee. Zelfde bouwjaar en zelfde aantal A.S.C.-jaren, oud-schoolgenootje van Philip op de Leidse Aalmarktschool. Deze doelman haalde het eerste ook, maar bracht daar toch veel meer jaren op de reservebank door omdat Herman Roedoe (terecht natuurlijk) vele jaren lang van alle A.S.C.-trainers de voorkeur kreeg. En het tweede speelde op zondagochtend om elf uur, lekker gemakkelijk.
Zijn we er dan al, nee hoor. Nog lang niet. Zo hebben we met Jaap Jansen en Pieter van der Klugt ook nog twee spelers die het roodzwarte vlaggenschip enige tijd hebben gehaald. Pieter tussen al zijn andere bezigheden en blessures door. Jaap nadat hij nog even bij U.V.S. had doorgebracht en voordat hij bij s.v. Voorschoten als trainer en elftalbegeleider heel lang heel nuttig werk ging verrichten. Dat ging allemaal niet ten koste van zijn voetbalactiviteiten bij A.S.C. Een periode die hij afsloot bij de VE2 van A.S.C., iets wat behalve voor deze oud-penningmeester van A.S.C. (!) voor alle bovenstaande spelers geldt. En voor de nu nog komende. Want voor dat in jaren absoluut oudste voetbalelftal van Nederland kwamen immers ook Marco Rooijakkers (1962), Bert van der Spek (1954), Bob van Overbeeke (1954) en Har Walenkamp (1950) jaren lang uit. Rooijakkers (tegenwoordig fluitist van beroep) als balvaste pingelaar en als keeper en van der Spek, hij was ook enige jaren bestuurslid, als betrouwbare rechtsachter. Bob van Overbeeke toonde zich als voetballende tennisser jarenlang eveneens een rots in de branding, zoals Har Walenkamp op de linkerflank in zijn eentje alle gevaren de baas was. De man met de hoogste pijngrens van VE2 begon overigens als doelman (en bleek onverslaanbaar in zijn linkerhoek).
Met Rien Bergers (wie kent hem niet, niet alleen een gevaarlijke spits, maar ook eentje van het Sporthuis Wout Bergers, waar we allemaal wel eens onze boodschappen hebben gedaan) nemen deze mannen op 15 oktober dus in ieder geval afscheid. Met een lach en een traan, want feit is en blijft dat dat hele stel, met versterking van zo’n tien, twaalf andere spelers, tot de laatste coronajaren menig tegenstander angst inboezemde en zo af en toe nog een titeltje meepakte. Dat was dan de laatste seizoenen niet meer het geval, maar er werd – zonder stok – toch nog steeds gevoetbald. En niet gewandeld! Ongelooflijk eigenlijk. Dat voetballen gaat nu voor de gelukkigen onder hen overigens ’gewoon’ door op dinsdagavond, maar dan als trainingslid van A.S.C.
Maar eerst dus die afscheidswedstrijd, zaterdag de vijftiende oktober tussen 12.00 en 13.00 uur op A.S.C.! Als u door dit fantastische affiche nog niet staat te springen om die dag om 12.00 uur langs de lijn te staan, dan weet ik het ook niet meer. Deze gelegenheid komt maar eens in de 500 jaar voor, grijp hem dus met beide handen aan!!
Oh ja, om 15.00 uur speelt A.S.C. 1 tegen T.A.V.V. 1 en dat is dan weer heel andere koek. Maar best ook leuk om te zien, hoor!
