In ieder geval is wel zeker dat er al – pak ’m beet – zo’n vijfenveertig jaar geleden dit soort kerstige, decemberse bijeenkomsten werden belegd. Dat gebeurde door het in de jaren zeventig opgerichte elftal dat mede de basis van het huidige team vormt. Met mooie plaatsen van handeling. In de toen nog zeer gerenommeerde Oegstgeester Beukenhof bijvoorbeeld (met een later ook nog eens gepromoveerde Leidse sportarts als hoofd van het toen nog niet eens bestaande maar wel leiding gevende Polit Buro). En ook op verplaatsing, ergens in Zeeland (toen was het de in die dagen op het veld altijd robuust optredende voorstopper Rob Poelman die dat weekend met de veteranen-scepter zwaaide). Andere tijden VE2.0-sport. Je zou er een televisie serie over kunnen maken!
Maar, terug naar 2023. Met een variatie op een niet onbekend geschrift: terug naar Rijnsburg. Enige jaren geleden werd dit bollendorp al een keer aangedaan, en nu dus opnieuw. Bar Bistro De Roos was dit jaar als winnaar uit de strijd gekomen. En was dus de gastheer van dienst die spelers, oud-spelers en partners mocht ontvangen om ze een avond lang op gepaste wijze van hapjes en drankjes te voorzien. Een opdracht die door de keukenbrigade en de jongens en meiden in het veld meer dan prettig werd volbracht.
In de speciaal voor deze gelegenheid gereserveerde ruimte had een roodzwart gezelschap van vijfendertig mannen en vrouwen het dan ook meer dan naar het zin. Dat aantal van 35 had overigens (we zeggen het voorzichtig) wel ietsjes hoger kunnen uitvallen. Buikgriep, verjaardagen en grootse familiefeesten. Fikse terug- en tegenslagen tijdens de diverse genezingsprocessen (een deel van het elftal wordt iets kwetsbaarder) en het weer opstekende coronavirus niet te vergeten. Ze zorgden er in de laatste dagen in de aanloop naar het diner voor dat de eerder bijna aangetikte score van vijftig (!) dinergasten heel ver uit het zicht verdween.
Werd er door het organiserende VE2.0 Polit Buro daardoor op die zestiende december dan ook ernstig rekening gehouden met een absoluut niet geplande ’Knusse Kerst’, dat bleek een enorme misvatting. Het gezelschap dat zich in Rijnsburg verzamelde had er vanaf de al snel bruisende inloop overtuigend zin in. Toonde zich van de beste zijde bij het maken van de traditionele teamfoto (dit keer niet door ook al verhinderde vaste fotografe Mariska, maar door partner Arjan gemaakt) en hield dat hoge niveau vast tot de (voor sommigen) zeer late nazit. Als je naar een kerstdiner trekt om een kerstfeestje te vieren, moet je dat ook gewoon doen. Met alle energie die in het VE2.0 lijf zit! Dat spreekstalmeester Matthijs de avond strak regisseerde (en ook nog eens in de hand hield) mag hier niet onvermeld blijven.
Een niet onbelangrijk onderdeel van deze traditionele avond wordt immer gevormd door een aantal prijsuitreikingen. Omdat er dit jaar geen Penalty Bokaal werd vergeven (de Calcio di Rigore bevindt zich dus nog steeds bij een Italiaanse VE2.nuller die zich deze jaren in de Verenigde Staten meer dan verdienstelijk maakt als vooraanstaand hartchirurg) waren dat er dit keer vier. De Lazarus Cup/ Val Maar Raak Trofee. De Verradersbokaal. Nieuwkomer De Knalpot. En natuurlijk, de prijs der prijzen, de VeterAan van het jaar (er zit een veter aan!).
Hein Fles, voormalig ASC horecaman, tegenwoordig verzorger van het eerste elftal en speler van VE2.0 als hij daartoe fysiek in staat is, kreeg de Val Maar Raak in de maag gesplitst. Eerlijk verdiend vanwege een ongelukkige actie in het veld die hem nu al maanden uit het veld houdt. Het feit dat Hein voor deze avond op het laatste moment met corona was weggevallen, bewees nog eens de juistheid van deze keuze!
Evenmin aanwezig, de winnaar van de Verradersbokaal. Die had zich afgemeld vanwege een jarige zoon. Het was zeker niet het enige delict dat hem door voorganger en uitreiker Mark (’Buul’) Duisters werd verweten. Zo ontbrak de winnaar bijvoorbeeld ook toen op Overveer de echte teamfoto van VE2.0 werd geschoten. De oud-voorzitter van ASC voetbal werd direct telefonisch op de hoogte gesteld van zijn uitverkiezing. Opnieuw een feestelijk hoogtepunt tijdens dit diner.
De nieuwe loot aan het prijzenfirmament, De Knalpot, kreeg in doelverdediger Fries de eerste winnaar. Waarom hij? En waarom precies deze nieuwe prijs, in elkaar gezet door meester-juwelier-en-prijzenmaker Dennis uit de Leidse Haarlemmerstraat? Er werden bij de uitreiking wat halfslachtige pogingen gedaan om het fenomeen te verklaren. Ze mislukten alle. Er wordt derhalve nog steeds naar het hoe en waarom gegist. Waar iedereen zich wel direct in kon vinden was de constatering dat het zeker voor een elftal als VE2.0 heel plezierig is te beschikken over een doelverdediger die regelmatig prettig in de weg ligt als de vijand denkt toe te slaan.
Dan de Veteraan van het Jaar. Ook dit jaar als altijd het absolute hoogtepunt van de bijeenkomst. Wat wil je ook met een trofee die ver teruggaat. Tot ver in de twintigste eeuw zelfs! De winnaar van dit jaar: Jaap Polak. Inmiddels zestig jaar lid van de Ajax Sportman Combinatie, het werd dus ook wel tijd. Het kwam voor de daar in Rijnsburg als ’De Witte Dumfries van ASC VE2.0’ op een standbeeld gezette ’wingback op rechts’ niet als een verrassing dat hij dit keer het dankwoord mocht uitspreken. De speler die als verbinder tussen oud en nieuw VE2 mag worden gezien: ’Er ontstond enige argwaan bij mij toen Kutsal nadrukkelijk aan me vroeg: Jij komt zaterdagavond toch ook?’ Het maakte de bij de uitverkiezing behorende blijdschap er niet minder op. Maar de winnaar bleef realistisch: ’Er is bij mij de blijvende wetenschap dat ik deze hoge onderscheiding niet verdien. Maar leuk is het wel.’
